Mannen, ze zijn, ik kan het niet vaak genoeg zeggen, vreselijk.
Dus ik zeg het gewoon nog een keer. Mannen, ze zijn vreselijk. Ik had nooit aan
ze moeten beginnen. Toen ik jong en verstandig was en ijverig studeerde aan het
conservatorium, zag ik ze niet eens staan!
Ik keek doodleuk over ze heen én was gelukkig. Ik denk weleens vaak en
daarbij ook nog herhaalde malen. Ik had nooit naar beneden moeten kijken …………….
Vanaf die dag was ik verloren. Overal zag ik ze ..... kleine compacte mannetjes.
Mijn eerste grote liefde, ik weet het nog goed, was tenor in
het koor waarin ik in mijn wat latere, maar toch nog jonge jaren zong. Een leuk
lief schattig mannetje met een prachtig geluid. En ja, u heeft het al vermoed en dus zeg ik het nog maar een keer. Ik val op in hoogte uitgedaagde mannen. Pas
later begreep ik dat ik misschien daarom het sprookje van Sneeuwwitje en de
zeven dwergen minstens 103 keer als kind heb gelezen en er altijd de pest in
kreeg als die idioot van een prins er aan kwam. En over mijn uit de hand
gelopen verzameling tuinkabouters wil ik het niet hebben, dus dat zal ik hier
verder niet vermelden.
Maar waarom zijn ze dan zo vreselijk hoor ik u vragen. Ik
vertel het u graag. Kleine mannetjes ze lijken compact en handelbaar, maar als
je niet oppast glippen ze zo onder je vandaan. Ze zijn niet te vertrouwen, ook
niet in de herhaling. Kleine onderkruipertjes zijn het!! Valse kleine
kaboutertjes!!!
Alles wat ik wilde was wat memories ophalen met mijn Spaanse Pedro (blog memories 1) van toen en de opnamen voor dat dancenummer van de Dames Amarant waren daarvoor een perfecte gelegenheid. Het kwam zo goed uit dat Pedro en ik onze muzikale
kwaliteiten eindelijk zouden kunnen verenigen. En het leek zo goed te gaan de hele week op Ibiza .............
Charlotte Notenkraker, dirigente GGVD
Geen opmerkingen:
Een reactie posten