22 september 2016

Memories - 5

Ik en buuv
Buuv heeft alles afgekeurd wat ik had opgeschreven toen ze terugkwam met de koffie. Puh, nou, dan schrijf ik alles hier gewoon in het blog. Alsof het zo privé is, dat Poko uit het koor ( het GGVD ) helemaal geen Indiaan is, maar gewoon Marie Antoinette van drie straten verderop. Ze is er een paar keer psygies voor opgenomen als ze weer is dacht dat ze niet was wie ze is en de laatste keer was dat een Indiaan en ja, dat is zo gebleven. Zelf denk ik dat Poko vroeger te veel naar Pipo de Clown heeft gekeken, want ze lijkt wel een beetje op Klukkluk. Maar verder is ze niet echt gek hoor. Alleen het slaat soms wel een beetje op je keel als ze weer is met rooksignalen aan het appen is.
Poko

Ok, Klukkluk geschrapt dus, maar toen mocht ik ook al niet schrijven van buuv over die stoephoe ….. uh … ik bedoel Agnetha en Annie-Friet Schlätte. “Ons koor krijgt een slechte naam” zei buuv “als je al die verhalen op straat gooit”. Maar ik gooi helemaal niks op straat. Ik zet het alleen maar op interdenet.

Maar over Agnetha en Annie-Friet dus. Ze wonen op kamers bij Poko in huis. Het zijn nichtjes van elkaar en ze zijn zes jaar geleden geïmporteerd vanuit Scandinavië om ‘iets’ te studeren in Nederland.  Sindsdien is geen één man in de buurt meer veilig. Ans is na wat “incidentjes” op het idee gekomen ze bij het koor te halen, ze zei: “Dan weten we tenminste waar ze zijn, als onze mannen alleen thuis zijn op kooravond”
Agnetha en Annie-Friet Schlätte
Mevrouw Krupél en zusje
Maar ja, nu hebben die Schlätte trollen zusje op een heel slecht pad gebracht daar op Ibietsa. Hele nachten zijn ze weg geweest om te feesten en zusje zingt nu ineens allemaal ABBA liedjes in het Spaans, dat is een slecht teken. Ik hoop niet dat ze zwanger is. Buuv zegt dat dat niet meer kan op onze leeftijd, maar zij kent onze familie niet!

Over Henri en Pedro mocht ik ook al niets schrijven van buuv. Ook te privé, zegt ze. Nou gewoon nog een keer puh, ’t is mijn zu ... uh, broertje en Charlotte heeft het uiteindelijk mooi opgelost. Nou ja, op haar manier dan. Ze heeft Henri toen we weer naar huis moesten gewoon opgetild en meegenomen naar huis. Heel boos was ze."Heb je je daarvoor laten ombouwen!!!” schreeuwde ze “Voor zo’n klein onderkruipsel met een snor!!!” Henri verdedigde zich nog door te zeggen: “Maar Charlotte, jij vond ‘m toch ook leuk?” Dat had die beter niet kunnen zeggen. Charlotte heeft ‘m de hele weg van het hotel naar het vliegtuig ondersteboven vast gehouden, zodat die een heel rood hoofd kreeg.
P-DJ (Pedro)
Charlotte

Ik begrijp trouwens niet dat Charlotte nooit gemerkt heeft dat die DJ Pedro een hele kleine grote nicht is. Ik zag het al gelijk op het vliegveld toen die zo fladderig op z’n korte beentjes naar ons toe kwam hollen. Maar nee, ze was helemaal blij ‘m te zien en tilde ‘m enthousiast tot boven haar hoofd op en toen ….. struikelde ze en Pedro schoot uit haar handen en viel bovenop Henri! En ja, dat was ‘t ….. Hij viel op Henri en Henri viel op hem. Vanaf dat moment waren ze niet meer van elkaar weg te slaan en nog steeds had Charlotte helemaal niets door?!! Ze kwam er pas achter een dag voor we terug gingen.

Even denken, wat mocht ik nog meer niet opschrijven van buuv …. O ja, dat Charlotte op de heenweg Henri in d’r handbagage heeft geprobeerd mee te smokkelen. Ik gaf d’r geen ongelijk. Het scheelt toch een heel vliegticket en het is eigenlijk onredelijk dat je een heel ticket moet kopen voor iets dat nauwelijks ruimte inneemt!!! Maar ja, ze werd betrapt toen d’r tas door de scanner ging. Gelukkig heeft Charlotte zich er uit gered door te vertellen, dat ze Henri over het hoofd heeft gezien bij het inpakken en helemaal per ongeluk met d’r kleding mee in de tas had gedaan.
Henri
Zus en Ans

Nou ja, dat was wel alles wat ik niet mocht vertellen van buuv. O ja, ze vond het ook beter het er maar niet meer over te hebben dat we mevrouw Krupél op het strand vergeten zijn en pas de ochtend na het feest hebben opgehaald.

Ik ga nu zus even bellen om te horen of haar stotteren al weer wat minder is. Sinds het feest op het strand is ze nog steeds aan het natrillen van de basdrum. Had ik al verteld dat zus erg aardbeving gevoelig is sinds ze in Groningen woont? 


De buurvrouw

                            de clip "On and on" met ons allemaal én de Dames Amarant op Ibietsa



MEMORIES - 4

de buurvrouw's buurvrouw
Zo, we zijn al weer een paar weken terug van ons Ibiza avontuur. Het zijn spannende weken geweest. De Dames Amarant zijn blij, want ze hebben er met dat “On and On” uiteindelijk een aardig nummer aan overgehouden, maar ik zit zelf met wat gemengde gevoelens. Charlotte heeft me gevraagd een verslag te schrijven voor het buurtkrantje over onze reis, maar ik denk dat ik wel het één en ander weg ga laten, want of het nou reclame is voor ons koor ……..

Die hele P DJ stelde uiteindelijk niet zo veel voor. Hij draait op Ibiza één keer per week in het bejaardencentrum, na de bingo, en mixed dan voornamelijk songfestivalliedjes. In z’n flatje had die op een kamertje wat opnameapparatuur en daar hebben we de boel ingezongen. Er was nauwelijks ruimte, dus het halve koor stond op het balkon te zingen.

De Dames Amarant waren furieus toen ze ontdekte dat P DJ helemaal geen grote DJ is op Ibiza en wilde al gelijk weer terug met hun gehuurde privé vliegtuig. Dat is trouwens ook al zo iets. Sinds ze “De Dames” heten, hebben ze het nog meer in hun hoge bol gekregen, dan voor die tijd. Het hele koor is naar Ibiza gevlogen op een goedkope prijsvechter vlucht en met een gammele bus naar het hotel vervoerd en zij kwamen aan met dat privé vliegtuig en hebben zich de hele week op Ibiza rond laten rijden in een roze limousine.

Maar ja, De Dames waren dus al bijna weer gelijk weg gegaan na aankomst in dat krappe studiootje in Pedro’s flat toen Pedro een krat Sangria onder z’n bed vandaan trok. Zes lege flessen later besloten De Dames toch maar te blijven en er het beste van te maken. Er is een opname gemaakt en uiteindelijk was het slotfeest op het strand een groot succes. De Dames hebben geregeld dat daar gelijk de clip werd opgenomen, dus ja, eind goed al goed …..
                                                                           

                                               De clip 'On and On' met het koor én De Dames Amarant

O wacht, de buurvrouw staat voor het raam te zwaaien.

"JOEHOE BUURVROUW!!! JOEHOE!!!"

Ja, gaat ze nog bonzen op m'n raam ook! 

“Dat kan stuk buurvrouw!!! ….. Ja, ik doe m’n deur al open ………”

“Je bel is nog steeds stuk buuv ….”

“Wat is er aan de hand ……”

“Ik hoorde van Charlotte dat jij het verhaal gaat schrijven over ons Ibietsa avontuur en ik dacht misschien kan ik je helpen, want ik weet alles nog wat jij vast weer vergeten bent.”

“Nou volgens mij staat die hele reis in m’n geheugen gegrift buurvrouw, maar het is misschien wel handig het even samen op een rijtje te zetten en dan zal ik je voor deze keer wel een kopje koffie geven …….. Wat zit je me nu ineens raar aan te kijken???”

“Nee, nee buuv ……….. niet raar ………… ik krijg koffie van je ………. zomaar ……… geen koffiezetter stuk …… de stroom is niet uitgevallen ………… je kat heeft niet over de koffiepads geplast ..... alhoewel je ze volgens mij toen nog gewoon had kunnen gebruiken ……….. Ik krijg koffie van je ………. gewoon …. zoals altijd ………….”

“Precies, hier is een pen en papier. Ga jij vast wat dingen opschrijven …”

De buurvrouw's buurvrouw


Wordt vervolgd

MEMORIES - 3 (een bijdrage van Charlotte Notenkraker, dirigente van het GGVD)


Mannen, ze zijn, ik kan het niet vaak genoeg zeggen, vreselijk. Dus ik zeg het gewoon nog een keer. Mannen, ze zijn vreselijk. Ik had nooit aan ze moeten beginnen. Toen ik jong en verstandig was en ijverig studeerde aan het conservatorium, zag ik ze niet eens staan!  Ik keek doodleuk over ze heen én was gelukkig. Ik denk weleens vaak en daarbij ook nog herhaalde malen. Ik had nooit naar beneden moeten kijken ……………. Vanaf die dag was ik verloren. Overal zag ik ze ..... kleine compacte mannetjes. 

Mijn eerste grote liefde, ik weet het nog goed, was tenor in het koor waarin ik in mijn wat latere, maar toch nog jonge jaren zong. Een leuk lief schattig mannetje met een prachtig geluid. En ja, u heeft het al vermoed en dus zeg ik het nog maar een keer. Ik val op in hoogte uitgedaagde mannen. Pas later begreep ik dat ik misschien daarom het sprookje van Sneeuwwitje en de zeven dwergen minstens 103 keer als kind heb gelezen en er altijd de pest in kreeg als die idioot van een prins er aan kwam. En over mijn uit de hand gelopen verzameling tuinkabouters wil ik het niet hebben, dus dat zal ik hier verder niet vermelden.

Maar waarom zijn ze dan zo vreselijk hoor ik u vragen. Ik vertel het u graag. Kleine mannetjes ze lijken compact en handelbaar, maar als je niet oppast glippen ze zo onder je vandaan. Ze zijn niet te vertrouwen, ook niet in de herhaling. Kleine onderkruipertjes zijn het!! Valse kleine kaboutertjes!!!

Alles wat ik wilde was wat memories ophalen met mijn Spaanse Pedro (blog memories 1) van toen en de opnamen voor dat dancenummer van de Dames Amarant waren daarvoor een perfecte gelegenheid. Het kwam zo goed uit dat Pedro en ik onze muzikale kwaliteiten eindelijk zouden kunnen verenigen. En het leek zo goed te gaan de hele week op Ibiza .............

Charlotte Notenkraker, dirigente GGVD