De belletjes van Kerstmis

 Buurvrouw's Blog is tegenwoordig ook als podcast te beluisteren via o.a. SoundCloud, Spotify én via het YouTube kanaal van De Dames Amarant

Links ik en rechts de buurvrouw

Hallo buurvrouw’s buurvrouw hier. Het is weer tijd voor een blog, want er is heel veel gebeurd de afgelopen tijd.

Ja, moet je dat nu vertellen buuv. Ik heb nog geen koffie!

Ja, zo meteen buurvrouw. Nu eerst het blog

Eerst het blog? Ik moet koffie!

De Dames Amarant

Zoals jullie wellicht weten,  zijn mijn buurvrouw en ik beide lid van het Groot Geen Vissersvrouwenkoor hier in het dorp. En ons koor verzorgd al jarenlang de achtergrondzang bij de liedjes van De Dames Amarant.  Dat is een hele mooie samenwerking. Alhoewel we soms heel wat te stellen hebben met de Dames Amarant.

Iets te stellen! Het zijn arrogante ouwe zeikwijv …

Stil, je hoeft niet de hele vuile was buiten te hangen buuv.

Ik heb altijd schone was!  

links ons koor - rechts het vreemde koor

Wat schets onze verbazing toen we de meest recente kerstclip van Amarant zagen. In de kerk, waar we zo mooi het lied ‘Niet alleen met Kerstmis’ hadden gezongen, stonden ze nu doodleuk met een heel ander koor! 

Ja, stom koor! En ze leken allemaal op elkaar. Ons koor lijkt helemaal nergens op en we zingen veel mooier hè buuv!

Ja, laat mij nou is even verder vertellen buurvrouw. Een dag later kwamen De Dames, alsof er niets                                                                                          aan de hand was, een kopje koffie drinken 

Ja koffie, zij wel

Ja koffie! ....  In ons buurhuis waar we net aan het repeteren waren. 

Charlottte

Natuurlijk stormde Charlotte, onze dirigente, zwaaiend met haar dirigeerstok direct op de Dames af: “Dames! Wat is dat met die kerstbelletjesclip! Waarom is mijn koor niet gevraagd!?

De Dames reageerde alsof er niets fout aan was: “O leuk, hebben jullie de clip gezien”

Charlotte liep helemaal rood aan:

Net als jij hè buuv!

Ik word nooit rood! Maar goed, Charlotte ging dus helemaal los: "Al jaren werken we samen en nu staan jullie ineens met een inferieur koor te zingen. Ik, ik, ik ben furieus!!!"

Ja, ja hè buuv! en toen zijn we er met hele koor bij gaan staan en vertelden allemaal hoe boos we waren.

Ja precies. En toen zeiden De Dames Amarant: “Nou rustig maar koorvrouwtjes. We hadden inspiratie en in de kerk was een koor aanwezig”

Charlotte: “Inspiratie, inspiratie! Jullie hadden kunnen bellen of appen”

"Ja, maar Charlot", zeiden De Dames Amarant, "even vertrouwelijk. Je weet goed dat jullie niveau niet meer de hoogte heeft die het had, jullie zijn de laagte kwijtgeraakt."

Henri een jaar geleden

Nou, dat was natuurlijk een stoot onder de gordel voor Charlotte. Ze barstte in tranen uit. Want het is waar een paar weken geleden is Henri van ons heen gegaan. De vriend van Charlotte.

Ja! en mijn zus, o nee m'n broertje, o nee broer. 

Charlotte: "Henri, mijn lieve kleine Henri. Hij was al perfect verbouwd. Eén meter zesenveertig lang en ik kon zo fijn op hem neerkijken."

Ja, want jaren geleden had mijn buurvrouw nog een zus, Henriette. En dat is nu Henri geworden

Ja precies en dat vond ik helemaal leuk hoor buuv. Maar ik had met toen wel al gewaarschuwd dat die dan een heel klein mannetje zou worden

Ja dat weten we nu wel. Maar daar gaat het nu niet om buurvrouw. Een man is een man. Lengte maakt niks uit

Nou ….

Still!!

Maar ik heb nog steeds geen koffie buuv

Het was mooi, echt prachtig. Charlotte had haar leven lang al een fascinatie voor kleine mannen en ze werden verliefd, allebei. Jaren zijn ze gelukkig geweest.

Henri met Pedro in de Ferrari

Nou even niet hoor buuv. Toen Henri Pedro, uit Spanje liet komen en de hele tijd met ‘m rondreed in die ferrari.

Ja, dat is een ander verhaal buurvrouw. Dat vertellen we nog wel een andere keer.

Ook dat die die grote prijs heeft gewonnen in de loterij? Anders had die het ook  nooit kunnen doen hè buuv. 

Heb jij trek in koffie?

Ja

Hou dan is even je tetter

Uh ... ik zeg niks meer buuv .... koffie?

Het ging mis tussen Henri en Charlotte toen Henri een documentaire zag over operatie in Amerika, waarmee je langer kan worden gemaakt.

Ja, en ik vond het maar een beetje eng hoor buuv. Die kleine beentjes van m’n zusj … o nee, broertje .... o nee, nou is die m´n broer, waarmee die zo doorzaagd door midden is geworden.

Ja, maar het is wel gelukt buurvrouw. $ 70.000,- maar liefst kostte het. Maar het is niet te geloven. Henri kwam dertig centimeter groter terug. Hij is een knappe vent geworden. 

Maar ja, Charlotte was in tranen!: "Hoe kun je Henri! Hoe kun je me dit aandoen!"

Henri voor en Henri na de operatie

Henri: "Ja maar Charlotte ik kan nu overal bij en ik kan eindelijk zelf oliebollen kopen bij de
oliebollenkraam. De verkoopster zag me eerst nooit staan. Ik kwam niet boven de toonbank uit."

Charlotte"Dus je houdt meer van oliebollen, dan van mij!" ....

Henri: "Nou uh .... Maar Charlotte, ik wil best wel zo nu en dan op m’n knieën gaan zitten. Dan lijk ik weer klein”

Charlotte“Dat is niet hetzelfde Henri! Niet hetzelfde”

Het kwam niet meer goed. Charlotte wilde niet meer van Henri weten. Hij is weer terug naar Amerika gegaan en heeft daar een groot huis, met zwembad, gekocht en het gerucht gaat dat die weer met Pedro is. Maar dan weet Charlotte nog niet.

Het was toch vals hè buuv, dat de Dames Amarant d´r over begonnen dat we de laagte kwijt zijn zonder Henri.

Ja, het was niet helemaal netjes, maar ze de Dames hadden wel een beetje gelijk. 

Gelijk??

Ja, Henri had een hele mooie bariton gekregen na z’n transitie en dat gaf ons vrouwenkoor toch iets extra’s.

Ik heb een idee buuv. Als we Barrie en Ton nou vragen?

Waar heb jij het nou over. Bariton vragen?

Ja! Barrie en Ton ..... En toen kwam er een olifant met een hele lange snuit en die blies het blogje uit. Krijg ik nou eindelijk koffie buuv!

Wordt vervolgd 

HET JAAR VAN DE TIJGER

We hadden ze nog zo gewaarschuwd! Het is nu al bijna een maand geleden en Agnetha en Annie-Friet zijn nog steeds niet terug uit India! 

De Dames Amarant zijn wel al terug, maar die deden er heel vaag over. Iets dat de nichtjes niet gelijk mee terug wilden of zo. We geloven er niets van. Er is iets vreselijks gebeurd daar!  De buurvrouw zei het heel treffend: 

"Als je net als de vogeltjes in een bos gaat staan te zingen, dan kan je er op wachten dat een kat je opvreet ......"

Maar ik zal eerst wel even vertellen hoe het allemaal gebeurd is.

Vlak na de opnamen voor de clip 'Zo'n afgelegen pad' vroegen De Dames plotseling aan ons: "Wat denken jullie van een reisje naar India? We hebben een goedkope charter kunnen regelen en jullie kunnen allemaal mee met het vliegtuig. We hebben namelijk bedacht dat, omdat jullie altijd zo goed op onze achtergrond zijn, jullie nu weleens op de voorgrond mogen in een clip. En wat is daarvoor een mooiere gelegenheid dan 'Het jaar van de tijger'.

Nou, toen roken we al lont. Er zat een addertje onder het gras of beter gezegd een tijgertje tussen de struiken. Ze dachten echt dat wij zo gek waren om in de Indiase jungle, waar allemaal tijgers rondlopen, een clip voor ze op te nemen. Zelf zouden ze op een afstandje blijven zeiden ze. Zogenaamd om niet per ongeluk in beeld te komen, maar wij wisten wel beter. Ze waren zelf bang voor die tijgers en helaas, weten we nu bijna zeker, terecht.

Links de in de kou kleumende nichtjes 
De Dames Amarant (rechts) hadden
voor zichzelf natuurlijk een
straalkacheltje geregeld

Gelukkig trapte niemand van ons koor er in, behalve natuurlijk weer de Zweedse nichtjes Agnetha en Annie-Friet. Gek op aandacht als ze zijn, wilden ze hoe dan ook in die clip. Charlotte herinnerde ze er nog aan dat ze drieënhalf jaar geleden hartstikke ziek zijn geworden toen ze stiekem hadden meegedaan met de clip 'Kerstservetjes'.

Door de Dames waren ze meegenomen naar hun thuisland Zweden waar ze bijna een hele dag in een weiland in de sneeuw moesten staan. 

Maar ja, wat we ook zeiden, het hielp niet. Een paar dagen later vertrokken ze met De Dames naar India. Het laatst wat we van ze hoorden, was toen ze appten dat ze door De Dames op weg waren gestuurd om zelf de opnamen te maken met hun telefoon en dat ze het filmpje mochten doorsturen zodra het af was. 

De laatst bekende beelden 
van Agnetha en Annie-Friet

Ze waren dus helemaal alleen in die jungle! Het kan nooit goed gegaan zijn! In het laatste beeld zie je alleen nog maar de sjaaltjes liggen die ze om hadden en hun zonnebrillen. Ze zetten nooit hun zonnebrillen af!  (Ok, in de Kerstclip hadden ze de brillen wel afgezet, maar dat was omdat ze vermomd waren.)

Daar liggen de sjaaltjes en zonnebrillen.
Waar zijn Agnetha en Annie-Friet?!!

Ach, het is één en al ellende de laatste tijd. Ik heb zelfs nog niets verteld over die toestand met Charlotte en Henri nadat Charlotte had ontdekt dat ook Pedro in het bos was tijdens de opnamen voor 'Zo'n afgelegen pad'. Nou ja, dat komt wel in een volgend blog. Eerst een kopje thee nu .....

                                                                    De buurvrouw's buurvrouw

NB: hardvochtig als ze zijn, hebben De Dames Amarant de clip gewoon op internet gezet: 

Er is leven na de lockdown

Charlotte klaagde twee jaar geleden al dat buuv en ik sinds 2019 niet meer in het blog hadden geschreven. "We moeten wel een beetje 'in the picture blijven'" zei ze. Maar ja, we hadden 't druk. We gingen steeds vaker met de bus door het hele land naar bejaardenhuizen om op te treden en daarnaast hadden we ook nog repetities én koffie drinken natuurlijk.

De Dames Amarant vonden het niets, dat 't koor helemaal in de bejaarden zat. Charlotte had wel al een paar keer gevraagd of De Dames dan niet mee wilden, maar "Dat is veel te veel Willeke" zeiden ze dan tweestemmig. 

Ik weet niet waarom dat erreg was. Willeke is heel lief en kan mooi zingen. Ik denk dat ze jaloers waren. De Dames zijn niet zo lief en uh ......

Zus en Ans

mevrouw Krupél

Hoe dan ook, toen kwamen ineens de donkere dagen van maart 2020. Als eerste gingen de bejaarden achter slot en grendel. De dag dat de tehuizen op slot gingen, waren we net voor een optreden in een verzorgingstehuis. We moesten direct weg van de directie. Mevrouw Krupél konden we nog net op tijd door de draaideur van het verpleegtehuis naar buiten slepen. Dat was een heel gevecht want de verzorgsters geloofden niet dat ze bij ons koor hoorde. Zus heeft de boel gered. Ze heeft de draaideur geblokkeerd zodat Ans en ik mevrouw Krupél net op tijd in het koorbusje konden zetten. 

Het werd steeds erger. Het koor mocht niet meer bij elkaar komen in het buurthuis en er kwamen steeds meer regels waardoor ik nergens meer koffie kon gaan drinken! Zelfs in de supermarkt hadden ze geen gratis kopjes koffie meer!!! Nou en toen kwam vorig jaar ook nog de avondklok. Gelukkig mocht ik 's avonds na negen uur nog naar buiten met m'n hond Douwe, zodat ik wandelend in de buurt nog kon ruiken waar ze eerder op de avond koffie hadden gezet. 

Zou je net zien! Drie dagen na ingang van de avondklok viel Douwe in slaap onder het tafeltje van de koffiezettert en werd nooit meer wakker. Hij was al 18 jaar, dus het was verwacht, maar toch ........ ik werd nog verdrietiger dan ik al was. Gelukkig had ik m'n papegaai Egbert nog. Die kan heel goed blaffen en als je vraagt of hij een hond is, blaft hij nog een keer extra. Dus ik kon 's avonds blijven wandelen ...... totdat ik een keer tegen een BOA opliep en die gaf me gewoon een bekeuring! Hij zei dat papegaaien niet uitgelaat hoefden te worden, puh!!! Egbert is nog heel hard gaan grommen, maar dat hielp niet.

Egbert en ik zijn de volgende dag naar 't asiel gegaan en daar hebben we een lieve hond uitgezocht die d'r baasje had verloren aan Corona. Egbert heeft eerst getest of ze goed kon blaffen en dat was allemaal in orde. Eén minpuntje was er wel. Ze heette Thea. Je begrijpt dat ik niet de hele tijd Thea kon gaan roepen. Dat schept verwarring. Voor je het weet geeft iemand je thee! Nu heet ze dus Douwe II. Twee rijmt op Thee, dus daar was ze snel aan gewend vooral als je gelijk Ja er achteraan zegt. Eigenlijk heet ze dus nu voluit Douwe TweeJa. Buuv zei, dat een meisjeshond geen Douwe kan heten, maar dat vond ik wel wat bekrompen van buuv. Wie zegt dat ze zich diep van binnen geen jongetjeshond voelt. Henri was het daar natuurlijk helemaal mee eens en hij heeft nu dan ook een bijzondere band met Douwe II.

Het koor met De Dames 
Amarant in het Fake Café

Zou je zeggen natuurlijk dat buuv en ik tijdens de lockdown genoeg tijd hadden voor het blog, maar het hele koor zat in een depressie en er gebeurde verder niks. We vonden het ook heel erreg flauw van de Dames Amarant dat we niet mee mochten doen met de lockdown recordings. Maar toen hoorden we van het Fake Café en daar zijn we afgelopen Kerst met z'n allen binnengevallen om 'Niet alleen met Kerstmis' mee te zingen. Dat was een groot succes en nu blijkt dat na die opnamen de Dames Amarant een grote zoekactie naar ons zijn gestart, want ze hadden een idee voor een clip. We kwamen nog steeds niet in het buurthuis en ja, ze wisten niet meer waar we woonden. Charlotte nam ook de telefoon niet aan als ze belden, want die was nog steeds boos over dat we nooit voor de lockdown recordings waren gevraagd. 

Henri

Nu is er iets dat eigenlijk niemand mag weten, maar hier kan ik het wel vertellen want dit staat toch alleen maar op interdenet. Het koor is een jaar na de eerste lockdown periode weer regelmatig gaan repeteren in het Oostbester Bos, dat vlak naast ons woonplaatsje Dudam ligt. Mevrouw Krupél had voor iedereen mondkapjes gebreid en we hielden netjes anderhalve meter afstand. We gebruikten Henri als afstandmeter. Hij ging voor we begonnen met zingen overal even liggen tussen de koorleden. Henri is één meter zesenveertig, dus Henri met een espresso kopje op z'n hoofd was precies de goeie afstand.

Het is maar een paar keer gebeurd dat die vergat dat die z'n espressootje eerst op moest drinken voordat die ging liggen, maar voor de rest ging het goed. Het bos beviel ons eigenlijk wel om te repeteren, dus ook toen we weer in het buurthuis mochten, kwamen we er nog regelmatig terug. 

En toen vorige week schoten plots achter twee bomen vandaan ....... De Dames Amarant!!! "Wat doen jullie hier???" vroegen ze. "Wat doen jullie hier????" vroegen wij. Ze gaven geen antwoord, maar bleven de vraag maar herhalen in diverse melodietjes want, zeiden ze, ze hadden inspiratie en het zou zo een liedje kunnen worden.

screenshot clip 
Afgelegen pad 

Uiteindelijk lukte het Charlotte ze te laten stoppen met zingen door drie keer met haar dirigeerstokje op hun hoofd te tikken en kwamen we er uiteindelijk achter wat ze in het bos deden. Ze waren op zoek naar een afgelegen pad, zeiden ze. Nou ja, we hebben genoeg afgelegen paden in ons Oostbester Bos. Er is wel een treinstation .... en een hotel ..... en een paar terrasjes .................. O ja, en de oliebollenkraam staat er het hele jaar en Henri parkeert z'n auto er weleens, maar voor de rest is het er best wel afgelegen en kom je nauwelijks iemand tegen. Nou, toen zaten we met het hele koor ineens in de clip Afgelegen pad.

We hoorden dat de Dames nu bezig zijn met een liedje over een tijger ...... dat klinkt wel gevaarlijk. Ik ga zo even naar buuv om te vragen of ze ook in die clip zou willen. Buuv heeft een kat, dus misschien weet zij wel of het niet te gevaarlijk is .................

De buurvrouw